Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Perfect sense


Ναι ξέρω, ξέρω… είμαι μια κινούμενη απογοήτευση, μετά από όοοολες αυτές τις υποσχέσεις ότι θα συνεχίσω να γραφώ καινούργια άρθρα…
Δείξε έλεος και κατανόηση, τα πράγματα είναι περίπλοκα για έμενα τους τελευταίους μήνες. Η δουλειά και η μελαχρινή δικαιολογία είναι δυο λόγοι, ο κυριότερος όμως λόγος για τον όποιο έχω γραμμένο στους γενετησίους αδένες μου το ίδιο μου το ιστολόγιο, είναι γιατί από ότι έχετε καταλάβει δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ με κανένα…
Απλά έμαθα να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα μου και ΝΑ ΣΕ ΓΡΑΦΩ ΣΤΑ (ξέρεις εσύ..!) ΜΟΥ. Οπότε στο κείμενο που διαβάζεις δεν πρόκειται να ασχοληθώ με εσένα, μην χαίρεσαι…
Με αυτό που κάνουμε , θέλω να ασχοληθώ, περί bar ο λόγος…
Δεν πρόκειται να γράψω για το πόσο γαμιστερός, θέλεις να νομίζεις , ότι νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι, ούτε για το whos the number one στα social media, ούτε για κάποιους που γλείφουν τους «αστέρες των ημερών» μας, αλλά με την πρώτη ευκαιρία στάζουν χολή, εννοείται, πίσω από την πλάτη τους.
Για τις μέρες που γίνονται χρόνια πίσω από το bar θα σου πω, για τις εικόνες, τους ήχους, τις μυρωδιές και τι σου ¨ξυπνάνε¨ μέσα σου αυτές.
Πριν ένα χρόνο ένας φίλος ξεκίνησε και μετέτρεψε μια εικόνα σε λέξη, και εδώ η σκυτάλη περνά σε εμένα σε γραπτό λόγο.
Περά από την όποια φήμη, δόξα, ή αναγνώριση, υπάρχει το ανεκτίμητο συναίσθημα να ακουμπάς το κρύο ξύλο της μπάρας, στην αρχή της βάρδιας και να βρίσκεις ζεστασιά. Να αισθάνεσαι ότι πάνω σε αυτό το κομμάτι ξύλου, κάτι θα γίνει απόψε, να νιώθεις την ένταση πάνω του από τα προηγούμενα βράδια, να αισθάνεσαι την χαρά και την λύπη κάποιου που στεκόταν στο ίδιο σημείο με  εσένα εκείνη την στιγμή, αρκετές νύχτες πριν. Να νιώθεις, ακουμπώντας το ξύλο ότι ακόμα είναι η παρέα σου εκεί και πίνετε, γελάτε, γίνεστε κομμάτια.  Το βλέμμα μιας γυναίκας, γεμάτο υποσχέσεις, το σχήμα του κορμιού της που διαγράφει κάτω από το ύφασμα που το καλύπτει, καθώς αυτή κινείται αργά και αρμονικά με τον ήχο της μουσικής και το αλκοόλ που κυλά στις φλέβες της.
Οι ήχοι. Οι ήχοι από τις στοίβες των ποτηριών. Δεν χρειάζεται να κοιτάξεις τι ποτήρι πήρες, στο λέει από μόνο του. Σαν να έχει χαραχτεί μέσα σου αυτός ο ήχος. Όπως ο ήχος του πάγου μέσα στο shaker, σαν πιστός υπηρέτης, κάνει αυτό που ζητάς. Ο ήχος του πάγου όταν σπάει, καθώς το αλκοόλ τον περικλείει, σαν πιστός φίλος, κάνει αυτό που πρέπει… ίσως να είναι και ο μόνος σου φίλος εκείνη την στιγμή.
Η εικόνα. Η εικόνα του ποτού που βιάζεται να ξεφύγει από το μπουκάλι, τα παιχνιδίσματα του φωτός που το κάνουν να φαντάζει μοναδικό για εκείνη και μόνο την στιγμή. Η εικόνα από τα άδεια μπουκάλια, που με περίσσεια υπομονή ανέμεναν να εκπληρώσουν τον σκοπό τους. Ο καπνός των τσιγάρων που στριμώχνεται ψηλά, ψάχνοντας να βρει διέξοδο.
Η γεύση. Η γεύση από το ποτό που πίνεις που σου θυμίζει κάθε φορά ένα φίλο, ένα δάσκαλο, ένα μέρος, μια γυναίκα. Λες και μέσα από αυτό το ποτό, μπορείς πάντα να τους έχεις μαζί σου…
Κλείνεις το bar και όσο και να το καθαρίσεις, υπάρχουν σημάδια που μαρτυρούν ότι απόψε κάτι καλό έγινε … βγαίνεις έξω, φόρας το σακάκι σου, κοιτάς πίσω και βλέπεις ότι άφησε πίσω του ο κόσμος που είχες μπροστά σου όλο το βράδυ, νιώθεις ότι όλο αυτό είναι το καλό σου κομμάτι.
Να αγαπάς την δουλεία σου ρε καριόλη. Και ποτέ μην ξεχνάς ποιος στα αλήθεια είσαι και τι έχει πραγματικά σημασία.